Nepal 2012 - De koningssteden

7 mei

Inmiddels begin ik te wennen om 01.00 in bed te liggen en er 04.30 uur uit te gaan. 's Ochtends is de temperatuur nog uit te houden, al wordt het vanmiddag in Kathmandu al koeler doordat het op ruim 1200 meter ligt. Door de bergpaden heb je goed zicht op de omringde bergen en rivieren. Kathmandu heeft 750.000 inwoners (Nepal 25 miljoen en is 4 keer zo groot als NL). De chauffeur bedacht zich even om een plaspauze in te lassen, midden in een bocht boven de afgrond. De achterliggende auto's moesten hard op de rem, dat ging maar net goed. Verder rijdt de chauffeur 'veilig' hoor...
Het hotel Nurbo Lingka ligt centraal in de wijk Thamel, de leukste wijk in het oude stadsgedeelte. Nadat ik urenlang bezig ben geweest met de visa papieren voor Tibet, heb ik een wandeling gemaakt naar Durbar Square. Hier staan diverse stupa's en ook het huis van de levende godin Kumari. Het meisje van 7 jaar is bij haar geboorte verkozen en mag niet spelen of haar familie zien omdat ze absoluut geen bloed mag verliezen. Bij haar eerste menstruatie wordt ze verstoten en teruggestuurd naar haar ouders. Daar zal ze de rest van haar leven blijven want ze mag niet trouwen omdat dat ongeluk zou brengen. Wat je allemaal wel niet op moet offeren om een godin te zijn... Heel af en toe laat ze haar gezicht buiten zien, helaas heb ik dit gemist.

Durbar Square is authentiek, samen met de rest van het oude stadsgedeelte. Je kunt hier uren wandelen door de gezellige straatjes met Pashmina en Kashmir winkeltjes. Er zijn ook veel bakkers, Pumpernickel is een aanrader. Heerlijke bananencake, croissants, tiramusu, limoentaart en verse sapjes zijn bij mij goed in de smaak gevallen.
's Avonds heb ik een Braziliaan ontmoet, die mij alles verteld heeft over trekkingen naar de Himalaya. Volgens Pablo is dit een must! Poon Hill trekking raad hij ook aan. Maybe someday... Erg leuk om diverse mensen te leren kennen, zowel de locals als de vele Australiërs.

8 mei

Tijd voor de Himalaya Experience! In een klein vliegtuigje (18 zitplaatsen) van Buddha Air ben ik van Kathmandu Airport naar de Himalaya gevlogen. Ik zat achterin het vliegtuigje waardoor ik geen vleugel in mijn zicht had. Het is een fantastisch gevoel om zo dichtbij het Himalaya gebergte te zijn. Op 25.000 feet kwamen diverse hoge toppen langs en uiteindelijk kwam ik aan bij de hoogste top: de Mount Everest van 8848 meter hoog. GEWELDIG!!!
Ik had wel verwacht dat we dichter bij de top zouden komen maar door de windcirculatie is dit onmogelijk. De wind om de berg kan namelijk op de vleugel slaan waardoor je enorme turbulentie krijgt. Je moet zorgen dat je achterin het vliegtuig zit, want op een andere plaats mis je een hoop door de vleugel. Anderen hadden daardoor zelfs spijt van de vlucht. Houd ook rekening met de kosten: € 125,- voor een uur vliegen. Al met al is de Himalaya Experience een onvergetelijke ervaring geweest.

Bij de stupa Bodnath lopen honderden Tibetaanse vluchtelingen hun dagelijkse pelgrimsrondje. Met de klok mee lopen ze over het plein van de stupa en draaien ze de gebedsmolens. Bij een kleine tempel staat een grote Buddha bedekt met goud. Bijzonder om de monniken in trance spreuken op te horen zeggen. De Bodnath stupa is erg mooi, de kleuren en de gebedsvlaggen die eromheen hangen maken het af. Ook de vele winkeltjes en de karakteristieke huizen op het plein maken het erg sfeervol. Overal op het plein hoor je Boeddhistische muziek en er zijn al veel Tibetaanse souvenirs te koop.

Net als in India valt het op dat er geen blauwe lucht is. Ook al zijn er geen wolken aan de lucht, zal de lucht wit kleuren door de vervuiling. In de Indiase steden is dit erger dan in Kathmandu, maar ook buiten het oude centrum van Kathmandu zie je dat het erg vervuild is en je last hebt met ademen. Er zijn hier niet voor niets overal mondkapjes te koop.
Lopen rond het middaguur door de woonwijken in de onuitstaanbare hitte is niet aan te raden, wat was ik kapot toen ik bij Pashupatinath aankwam. Gelukkig maakte het uitzicht over de stad de moeheid goed en ben ik meteen informatie over de verbrandingsplaats gaan vragen. Bij Pashupatinath heb ik naast de brandstapels gestaan (i.p.v. aan de overkant), de plek waar normaal alleen Hindu's mogen komen. Bizar om weer zo dichtbij te staan. Op één brandstapel kon je de schedel er nog uit zien steken. Ik stond naast een familie die erg emotioneel was, iets wat in Varanasi niet was toegestaan. De vrouwen zijn hier verplicht om emotie te tonen. Er is een aparte plek om de rijken te verbranden. Weer lekker krom dus... Iets verder zaten er saddhu's op een stoepje. Ze hadden alle 5 een gouden sieraad om, wat raar is als je je bedenkt dat een saddhu geen materiële waarde kent. Een saddhu vroeg aan een andere toerist om een foto. Na de foto gemaakt te hebben, wilde de saddhu er nog een bedrag voor hebben ook. De saddhu's hebben gewoon schijt aan hun geloof, als ze maar geld kunnen verdienen.

Na urenlang shoppen hadden Nina, Floor, Anne en ik zin om te feesten. We zijn een bar in gedoken waar we op kussens op de grond zaten aan een laag tafeltje. Door gezellige live muziek, drankjes en hapjes kon onze avond niet meer stuk.

9 mei

Eerste keer kunnen uitslapen, ik ben meteen weer topfit. Buiten regende het keihard dus het was rennen met de koffers naar de bus. 13 km buiten Kathmandu ligt de derde koningsstad: Bhaktapur. De weg ernaartoe gaat weer langs plattelandsdorpjes, sfeervolle huisjes, graslanden en ook fabrieken. Ik kan geen genoeg krijgen van de zwaaiende locals die ontzettend blij zijn als je hen aandacht geeft.
In Bhaktapur aangekomen wees de buschauffeur op Durbar Square, waar direct naast de guest house ligt. Een knalrose met blauwe kamer geeft nog meer sfeer aan de guest house. Een Nederlander die op wereldreis is vertelde zijn highlights van Nepal, Japan en Zuid-Korea. Hoe nieuwsgierig ik ook was, wilde ik me alleen op Bhaktapur richten en ben meteen de stad gaan verkennen. Na een tijdje wandelen kwam ik erachter dat er 3 squares waren. In eerste instantie lijken de tempels op elkaar, maar de details zijn totaal anders en achter iedere tempel zit een ander verhaal. Ik als tempelgek, kon mijn lol hier op.
Het pottenbakkersplein is een leuk gezicht, de mannen zijn bezig met de potten te maken en de vrouwen zie je in Thanka Painting Schools werken. Bij zo'n Paiting School kun je zien hoe de Thanka tekeningen gemaakt worden. Met de inimini penselen en verfpotjes zijn ze met z'n vieren een maand bezig aan een grote tekening. Het vergt veel concentratie en precisie. Helaas heeft het geen zin om de tekeningen te kopen in Nepal omdat ze op de Tibetaanse grens toch ingenomen gaan worden. Hopelijk zijn ze in Tibet zelf ook te koop.

Helaas had ik geen tijd meer voor Patan, de tweede koningsstad. In iedere koningsstad ligt een Durbar Square. Ik zal vast niet veel gemist hebben. Morgen alweer naar de laatste bestemming in Nepal: Nagarkot.

Nepal 2012 - Eén met de Nepalese natuur

5 mei

Afscheid nemen van India valt niet mee. Het bezoek aan de Taj Mahal heeft me het meest verbaasd, in het echt is het liefdesmonument zo veel mooier met de prachtige details. De bruiloften hebben mijn hart sneller doen kloppen. Wie wil er nou niet als een soort God ontvangen worden op een Indiase bruiloft, het lekkerste eten aangeboden krijgen en zelfs met de bruidegom op de foto worden gezet? In de stad Varanasi beleef je het echte India. Het land beleven buiten de toeristische highlights heeft mijn week te gek gemaakt! Op naar de 2e bestemming.

Welcome to Nepal! De grensovergang ging nergens over. Eerst moest je bij een klein loket een departure stempel halen en 30 meter verder de grens over met Nepal. Er werd verder niets gecontroleerd. Ik had de grensformaliteiten toch wel strenger verwacht. Op de paspoortstempel stond dat ik 0 april Nepal in was gegaan. Het visa is maar 15 dagen geldig dus dit zou een groot probleem zijn.Terug bij het loket zei de man:
'Ah no problem, you change it.'
'How?'
'With pen.'
Daar trap ik natuurlijk niet in, anders kan het land niet verlaten worden. De man heeft het uiteindelijk zelf aangepast. Om het bord 'Welcome to Nepal' te zien staan, deed me laten beseffen dat het avontuur in India dan ook echt ten einde is gekomen en er een nieuwe me te wachten staat.

Je merkt meteen dat je in Nepal bent aangekomen doordat het hier vele malen rustiger is dan in India. De wegen hobbelen niet zo, de huizen op het platteland zien er verzorgd uit, er groeien andere bomen en planten en de Nepalezen kunnen een stuk geordener rijden dan de chaotische Indiërs. De eerste bergen zijn in zicht. De knal paarse, groene, gele huisjes vallen op tussen al het groen van het platteland. De huisjes zijn veel knusser, hebben bijna allemaal een eigen balkonnetje en het straatbeeld is hier veel schoner dan in India. Onderweg zie je sierlijke bussen en auto's. De felgekleurde onderdelen en tekens zijn veel leuker dan de grauwe bussen van Nederland. Je krijgt in Nepal ook echt een familiegevoel. De ouders lopen mee met de kinderen naar school en je ziet ze constant kroelen met elkaar. In India zag je de ouders de kinderen op straat laten bedelen en lieten ze alleen spelen. De natuur in Nepal is er prachtig. Honden zien er ook veel verzorgder uit. Je ziet de Nepalesen ook echt gelukkig zijn.

Bij een tussenstop zaten er in het restaurant allerlei dieren in kooitjes. Een papegaai was kaalgeplukt, cavia's in een grote kooi en een heel klein geitje zat onder een rieten mand. De eerste gedachte was meteen dat ze het geitje op zouden gaan eten dus de onderhandelingen gingen meteen van start voor hoeveel zij het diertje zouden willen verkopen. In Chitwan zou ik hem vast bij een verzorger onder kunnen brengen. 2 lieve kindjes wilden ook met het baby geitje spelen, zou de moeder het erg vinden als ik ook het kindje over wil kopen? Ik heb wat afgeknuffeld met de 3 schatjes. Later stond er een moedergeit in de kamer. De geit wordt gebruikt voor de melk en als huisdier gehouden. Ditzelfde hebben de bewoners met de baby geit voor ogen maar hij kan nog niet vrijgelaten worden omdat het alle kanten opspringt. Zo zie je maar weer dat we veel te snel ons oordeel klaar hebben. Voortaan zal ik het eerst vragen voordat de onderhandelingen gestart worden haha.

Het overgrootte deel van de Nepalese bevolking is Hindu. Nepal is een Hindukoninkrijk, al is het Hindoeïsme niet ingesteld als staatsgodsdienst. Ook het Boeddhisme is erg belangrijk, 10,7% van de bevolking hangt deze religie aan. Dit is o.a. al te zien aan de gebedsvlaggen langs de weg. Het is wel opvallend dat er meer Boeddhistische stupa's en tempels in Kathmandu staan dan Hindoeïstistische.

Chitwan National Park was vroeger hét park van Nepal doordat de heersers daar de dieren afschoten voor voedsel en vaardigheden. Het park wordt nu gelukkig beschermd. Rhino Lodge ligt midden tussen de plattelands dorpjes. Ook hier vind je gebedsvlaggen en zelfs een eigen tempeltje. 's Middags was er de mogelijkheid om mee te gaan met de ossencar langs het platteland. De ossen worden goed verzorgd en krijgen tijdens de 2 uur durende rit veel pauzes. Daarom heb ik de rit geboekt. Vele kindjes zag je weer zwaaien en ik ben de eerste olifanten tegengekomen! Er stond zelfs een olifant bij een gezin in de tuin: 'Ik heb een olifant in m'n tuin staan, en jij?' Helaas, dat kan ik niet zeggen. Zo te zien voelen deze mensen zich ontzettend rijk met hun gezin. Een jongetje had een Mc Donald's shirtje aan, dit is het laatste wat je verwacht op het platteland. Het gebied staat vol met wietplanten. Mocht je trek hebben, dan weet je waar je heen moet gaan.
Op de menukaart van de lodge staat een patatje oorlog, wel apart dat het tussen de Nepalese gerechten staat op de kaart. Ik als liefhebber van thee heb meteen de typisch Nepalese thee uitgeprobeerd: Masala. De thee bestaat uit melk, anijs, kaneel, kruiden en suiker. Deze is nog lekkerder dan de Indiase chai thee.

Onverwachts ving ik iets op over een vliegtuigje dat 's ochtends vroeg vanuit Kathmandu een uur langs de hoogste bergtoppen vliegt. Ik vond het meteen te tek en ben gaan informeren bij de gids, Julia. Het is inderdaad mogelijk! Dit MOET ik doen! Vanochtend heb ik het geboekt, op dinsdag 8 mei vlieg ik naar de top van de Mount Everest.

6 mei

Vandaag heb ik diverse excursies geboekt. Een kano tocht over de rustige Rapti rivier bleek niet rustig te zijn. De kano schommelt ontzettend dus je bent constant op je hoede dat je om gaat vallen. Ik had mijn hele plan al bedacht hoe ik mijn camera kon redden. Het uurtje varen is het wel waard geweest, aangezien ik 2 krokodillen in het water heb zien liggen. Tijdens de aaneengesloten jungle tocht kwamen er een aantal nieuwsgierige antilopen een kijkje nemen. De varkens hoor je om je heen hard knorren. Helaas geen tijger of beer gezien maar wel de tijgerpootafdruk, wat al voor een geweldige spanning zorgde. De junglegids Toulaszi had constant de grootste lol om zijn eigen droge humor: 'To remember my name, you must order not one, but two lassi.'

Een ieder die mij goed kent weet dat ik dol ben op olifanten. Een must do tijdens deze reis was voor mij om de olifanten te wassen. Na de jungle tocht kwamen Nina en ik aan bij de rivier. Ondanks dat er meerdere mensen om de olifanten heen stonden, hebben we een half uur met de olifant kunnen spelen. Geweldig wanneer de olifant je zeiknat spuit.
Teruggekomen in de lodge stond er één van de drie huisolifanten buiten met zijn leider. De leider wees Nina, Floor en mij aan voor een extra ritje naar de rivier. We hebben een uur gespeeld met de olifant, van zijn rug af gegleden, haar uitgebreid wassen en ik heb een tijdje stil op de olifant gelegen, plat op mijn buik. Het is zo fantastisch om haar slurf, oren en staart tegen me aan te voelen kletteren. Ik kan er niets anders over zeggen dan dat ik er ondersteboven van ben!

Later nog een jungle walk op de rug van een olifant gemaakt. Met de andere 3 meiden zaten we in een zitje. De eerste 10 minuten waren wennen omdat de olifant je compleet heen en weer schud. Tijdens de tocht hebben we apen gezien, veel herten en tot onze grootste verbazing 2 neushoorns. De neushoorns zijn zo goed als blind, zolang je flink stil blijft, kun je er onopgemerkt langs. De olifant is voor hun normaal dus daar wijken ze niet voor uit. Het zijn fascinerende beesten hoe dat ze bij elkaar staan, de koppen bij elkaar steken en nonchalant verder lopen. I'm in love with Dombo and Rhino!

's Avonds heb ik genoten van een typisch Nepalees buffet, opgegeten met de reine rechterhand. Even wennen dat je hand onder de sauzen zit maar het werd erg gewaardeerd dat ik de gebruiken van de Nepalesen over nam. Rijst eten met één hand is trouwens niet bepaald eenvoudig.
Na het diner werd ik verrast met een Tharu Stick dance. De Tharu stam leeft op het platteland en hebben hun eigen rituelen en festivals. Tegenwoordig zijn er niet veel Tharu's meer door de modernisering. Zij hebben de Stick Dance uitgevonden als verdedigingsdans tegenover tijgers en olifanten. Er deden 10 mannen en 1 vrouw mee, al bleek de vrouwelijke danser achteraf ook een man te zijn. Een andere man gebruikt de trommel voor het ritme en anderen zingen liedjes. Aan het einde ben ik er tussen gaan staan en vrolijk meegedanst. Je ziet dat ze er ook echt plezier in hebben.

De stroom was weer 's uitgevallen, inmiddels ben ik een ster geworden om met kaarslicht of in het donker te douchen en mijn tas weer in te pakken.

India 2012 - Blessing days in Varanasi

2 mei

A blessing day!

De nachttrein schommelde enorm heen en weer en het toilet was niet meer dan een gat in de grond. Ja ja, ook het 2e punt van de Bucketlist is afgewerkt, bah. Met 4 meiden in één coupé kan niet anders dan gezellig zijn. Ondanks de rotzooi en dat we niet in de bedden pasten, hebben we ontzettende lol gehad. Tussen de lokale mensen slapen wil je niet missen.
Om 05.30 uur zijn we in Varanasi aangekomen, de oude stad van de heilige rivier de Ganges. De rivier is heilig omdat de godin Ganga er 'rond hangt'. Met de fietsriksja zijn we naar de ghats (letterlijk vertaald: trappen) gereden. Je kunt hier je toekomst laten voorspellen door een heuse guru of een massage ondergaan. Iedere ghat heeft zijn eigen naam. Varanasi is een stuk drukker dan de andere 2 Indiase steden en tegelijk heeft het ook veel meer sfeer. De stad heeft een wirwar aan steegjes, de koeien lopen er overal op straat, je kunt er talloze marktjes vinden en je kijkt je ogen uit wat er op straat allemaal gebeurd. Bij aankomst bij de Ganges moet je door een metaaldetector heen, het staat er meer voor de sier want er staat niemand te controleren. Ik had verwacht dat Varanasi erg zou stinken door de Ganges, maar dit blijkt niet zo te zijn. Af en toe komt er een stanklucht voorbij maar dit is zelden.

Ik werd door een priester uitgenodigd om het 'blessing' ritueel te ondergaan. Hij wees me op zijn matje waar ik mocht gaan zitten. Eerst pakte hij mijn hand en we maakten kennis. Er stonden bakjes met de Afrikaantjes (oranje bloem), Sindur poeder (van een plant) en rijst. De Sindur poeder werd met water gemengd en als een stip op mijn voorhoofd geschilderd. Hij hield zijn handen boven mijn hoofd en sprak hardop een spreuk uit, die ik later moest herhalen. De Afrikaantjes en rijst moest ik met 2 handen vasthouden. Na de spreuk vroeg hij me de namen van mijn ouders en broer en mijn man. Ik legde uit dat ik niet getrouwd ben maar wel een vriend heb waar ik gelukkig mee ben. Hij kon niet begrijpen waarom ik dan niet getrouwd ben als we zo verliefd zijn en wilde Sanders naam niet weten. Nogmaals sprak hij een spreuk uit, en dit keer een geluk- en gezondheidsblessing voor mijn ouders en broer. De priester nam me mee naar de heilige rivier en liet me de bloemen in de rivier loslaten. Hij pakte water en gooide dit over mijn hoofd heen als extra blessing voor het gelukkige leven. 'Lekker' hoor dat water waar de mensen zich in wassen, in geplast en gespuugd wordt en delen van lijken in gedumpt worden. Ik voel me in ieder geval weer gereinigd haha.

Verderop vinden de lijkverbrandingen plaats. Ik had er zo mijn bedenkingen over of ik het wel wilde zien omdat de familie voor de laatste keer afscheid neemt en dan sta ik er als 'toerist' tussen. Ik vroeg aan een man wat de achterliggende gedachte ervan was. Dit heeft me zo nieuwsgierig gemaakt, dat ik er wel heen moest.
Er zijn veel brandstapels en het vuur brand al 3500 jaar. Een lijk wordt eerst in de Ganges gewassen, zodat het gezicht gereinigd is. Daarna wordt het in een doek gewikkeld, op de houten stapel gelegd (de voeten steken er uit) en de oudste zoon zal het aansteken. Indien de overledene geen zoon heeft, steekt het mannelijke familielid die het dichts bij diegene heeft gestaan, de brand aan. De vrouwelijke familieleden mogen niet aanwezig zijn doordat de vele emoties aan de ziel vastgehouden zouden worden. De Hindu's zien het als een eervol ritueel. De ziel heeft het lichaam al verlaten en zal niet ophouden met bestaan. Dit is de reden dat zij tijdens de verbranding afstand kunnen doen van het familielid zonder emotie te tonen. Natuurlijk gaan zij hun familielid missen, maar ze weten dat diegene toch voortleeft. Echter hoeft niet iedereen gecremeerd te worden. Zwangere vrouwen, mensen die overleden zijn aan een cobrabeet, kinderen <10 jaar en saddhu's. Deze mensen zijn door de manier van overlijden of hun persoonlijkheid al verlost van zonden. Zij worden verpakt in doeken en met een zware steen naar de bodem van de Ganges gezonken.
Het lijk zal 1,5 uur op de brandstapel liggen. Zodra de schedel gebarsten is, zal een deel van het lijk(een arm, been of ander bot) hierna in de rivier gedumpd worden als offer voor de godin Ganga. Als de schedel na 2 uur nog niet gebarsten is, slaan ze het in. Ongelofelijk toch?! Met een trap kwam ik bij een soort toren van waaruit je een indrukwekkend uitzicht hebt op de lijkverbrandingen. Het as van de brandstapels waaide overal heen. Heel vreemd gevoel dat ik delen van het as van een overledene ingeademd heb... Foto's maken is er verboden, maar een man in de toren deed een aanbod dat er wel foto's gemaakt mogen worden indien er een toeslag betaald wordt aan hem. Ik heb gezegd dat ik het respectloos vind. Het is verboden dus houd ik me hier aan.

Via smalle straatjes liepen we terug naar de metaaldetectors. Hier krijg je een geweldige indruk over hoe de mensen er leven.Veel mensen maken er bloemenkransjes van Afrikaantjes om de Goden te eren. Het geeft een gezellig straatbeeld om de bloemen, sari's en andere felgekleurde artikelen bij elkaar te zien hangen. De elektriciteitskabels hangen overal en zijn totaal niet geordend. Geen wonder dat de elektriciteit om de 2 uur uitvalt. Er waren weer veel apen die nieuwsgierig om de hoek kwamen kijken. Bij het fotograferen kwam één aap zo agressief naar me toe dat ik ervan schrok en de benen heb genomen. Op de terugweg in de tuktuk had de chauffeur het helemaal naar z'n zin, hij zette de muziek hard aan en begon mee te zingen. Uiteraard was ik ook van de partij.

Tijdens een boottocht naar de andere kant van de Ganges, kwamen we bij een community project. De 2 oprichters helpen arme kinderen uit Varanasi om naar school te gaan. Hoe hoger in de kaste, des te hoger is de welvaart van een familie en dus de kans op scholing. Ze geven basislessen in het Hindu en Engels. Ook krijgen de kinderen er te eten. Opzich een goed project dus maar de oprichters hebben niet goed nagedacht over een budget wat het kost om een kind per jaar gratis scholing te geven, ook weten ze niet wat ze ermee in de toekomst willen doen. Het liefste had ik er mijn marketing gedachte op los gelaten maar hier was geen tijd voor.

Bij het vallen van de avond vaarden we terug naar de main Ghat. Iedere avond laten de Hindu's een kaarsje met Afrikaantjes los in de rivier en mogen hiervoor een wens doen. Uiteraard heb ik dit ook gedaan en ik hoop dat mijn wens in vervulling gaat. Sfeervol, al die brandende kaarsjes op de rivier. Iedere avond vind er ook een ceremonie plaats aan de Ganges. 5 priesters in opleiding leiden de ceremonie. De muziek en lichtjes zorgen ervoor dat de aandacht van de godin Ganga wordt getrokken. De 5 mannen kunnen geen echte priester worden omdat je alleen priester kunt worden bij je geboorte. Hiervoor moet je behoren tot de hoogste kaste, die van de brahmanen (één van de vier erfelijke kasten). De 5 mannen worden uiteindelijk een saddhu, heilige man. Een saddhu keert zich van al het aardste weg, heeft geen familie en ook geen affectie voor materiële dingen. Hij leeft de hele dag in meditatie. Sommigen zijn zelfs zo ver weg dat ze bv. een hele dag een steen aan hun geslachtsdeel hangen om voor zichzelf te bewijzen dat ze compleet in meditatie zijn en geen pijn voelen. Wat ze hiermee bereiken is me een raadsel.

Terug in de fietsriksja kwam er een parade langs, met lichtgevende borden en muziek. Dit soort dingen zie je er veel. Na deze blessing day is het ontspannen in bed liggen, nadenkend over de bijzondere dingen die ik al gedaan en gezien heb.

3 mei

De wekker ging wederom weer om 04.30 uur voor een boottocht op de Ganges. 's Ochtends kun je de Indiërs zichzelf zien wassen in de rivier. Ze geloven dat het je ziel reinigt. Sommigen slaan in het water met het gezicht naar de opkomende zon toe om de zon te verwelkomen. Er zitten zo veel bacteriën in de rivier door de uitwerpselen, delen van lijken en afval, dat ik het onvoorstelbaar vind dat ze zichzelf hier vrijwillig in gaan wassen. Je ziet er ook veel hun mond spoelen met het water, gadverdamme. Erg mooi als mensen geloven en zich aan bepaalde rituelen houden. Maar je hebt naar mijn mening een bord voor je kop om ziektes te riskeren door alle bacteriën.

Een heerlijke lunch bij het bekende Dolphin restaurant heeft me het al snel laten vergeten. Je hebt een fanrastisch uitzicht vanaf het dakrestaurant. De banana pancake kwam als geroepen, zalig om weer 's iets van thuis te eten. De chai (Indiase thee met melk en suiker) is hier mijn favoriet.
Na de lunch ben ik naar de sari winkel van de man van de ghatboot, Babloo, gelopen. Hier hebben ze ontzettend mooie stoffen en dat kan ook niet anders aangezien Varanasi dé zijde hoofstad van het Noorden wordt genoemd. Ik kreeg meteen een soort chips en chai aangeboden. Van de sari die ik in Delhi heb gekocht heb ik een shirtje, sjaal en sarong laten maken.Ik hoefde niets te betalen omdat het een kleine handeling was. De gastvrijheid van de Indiërs zit wel goed.

Behalve de avonturen die ik meemaak op straat, heb ik ook een badkameravontuur ondervonden. Ik heb namelijk vast gezeten in de badkamer. De badkamerdeur deed ik met de klink half dicht. Toen ik 'm open wilde maken, kwam ik erachter dat de klink niet meer werkte. Nee hè,dit heb ik weer... Het was zo heet binnen, zonder airco of water. Na 15 minuten hard gillen hoorde de schoonmaker mij. Die heeft de overburen wakker gemaakt en de hoteleigenaar geroepen. Ze zijn met z'n 7en bezig geweest maar kregen het niet voor elkaar. Ze snapten niet dat het slot gewoon open was maar de klink het probleem was. Ik mag dan wel blond zijn, maar ik snap ook wel dat de deur met een gesloten slot niet open gaat. Tegen de tijd dat ze me begrepen, was de mechanical man al aangekomen.De deur hebben ze geprobeerd in te breken. Ze hebben me via een rooster instructies en water gegeven. Ik moest me rustig houden en ben in het koude bad gaan zitten. Ik kreeg het zo op m'n heupen dat ik er niet uit kon. Na 50 minuten werd me een zakmes aangegeven door het rooster. Na wat wikken en wegen kreeg ik eindelijk de deur open. Wat is dat fijn zeg om weer 'vrij' te zijn. De 3 mannen van het hotel wilden ook wel 's zien wat er gebeurd was en deden de badkamer deur dicht en ja hoor, zij zaten nu ook vast. Hoe dom kun je zijn?!

's Avonds heb ik nog een keer de avond ceremonie bekeken. Het is veel leuker om tussen de Indiërs in te zitten. Een priester heeft me nogmaals gezegend d.m.v. een stip in het midden van mijn voorhoofd te zetten met Sindur poeder. Geen zorgen dus tijdens deze reis, ik ben genoeg gezegend voor een gelukkig en gezond leven. Er waren veel Zuid-Indiërs bij de ceremonie aanwezig. Zij zijn eigenlijk de pelgrims van een bedevaartstocht. Je kunt de Zuid-Indiërs meteen onderscheiden van de Noord-Indiërs door de kleding, de manier van bewegen en de kale hoofden bij de vrouwen. Het haar van de vrouwen is het meest heilige bezit. Dit schenken zij aan de tempels, waar wij in de corrupte gevallen de pruiken weer van kopen.

Ik kon het toch niet laten om nog een keer naar de brandstapels te lopen. Van 5 meter afstand van de brandstapel heb ik gegeken naar het verbrandingsritueel. Ik heb een lichaam op een houten 'brancard' zien liggen en werd door de smalle straatjes gedragen naar de oever van de Ganges voor de verbranding. De hele dag door worden er lijken aangedragen. Ik heb er nog steeds een dubbel gevoel over. Aan de ene kant is het respectvoller dan bij ons maar omdaadwerkelijk het lichaam in de brand te zien steken, daar draait m'n maag toch wel van om. Voordat het lichaam aangestoken wordt, worden er eerst foto's gemaakt van het gezicht van het lijk om te registreren voor de politie als bewijs dat de persoon daadwerkelijk overleden en verbrand is. Vroeger werd dit bijgehouden in een schrift. Voor mij is onduidelijk waarom er foto's gemaakt worden terwijl het lijk al in de brand staat. Als aandenken voor de familie? Dat is toch niet menselijk?!
Een familielid van de vrouw die we net in de vlammen hebben zien opgaan, vertelde ons meer over het ritueel en was benieuwd hoe wij onze overledenen in Nederland naar het hiernamaals over laten gaan. De man was erg geïnteresseerd en vertelde dat de vrouw een gelukkige vrouw was met veel familie. Dit deed me toch goed om te horen.

Terug in het hotel hoorde ik weer muziek, en jawel: weer een bruiloft! De avond ervoor had ik al veel mensen zien koken in het gebouw naast het hotel. Vanaf het dak hadden we een geweldig uitzicht. De bruid had hele mooie gouden sieraden om. Er was een zanger, sfeervolle muziek, veel eten, bloemenkransjes en veel rituelen om de godin Shiva, de schepper en vernietiger (de hoogste god binnen het Hindoeïsme), te vereren. De bruid zag mij op het dak kijken naar haar en begroette met het 'Namasté' handgebaar. Wat was ze prachtig! Behangen met goud en de mooiste rode sari met gouden pajetten, die ik ooit heb gezien.
Ik wilde niet weer een 'wedding crashen' dus heb ik mijn ogen uit gekeken vanaf het dak. In 1 week tijd naar 2 bruiloften kunnen kijken. Erg bijzonder.

4 mei

De 9 uur durende busrit ging zo voorbij doordat ik 5 uur op de achterbank geslapen heb. Dit is het langste wat ik tot nu toe op een dag geslapen heb. Voortdurend werd je gelanceerd door de gigantische gaten in de weg en lag je tussen de stoelen in op de grond. Mijn benen en hoofd waren al behoorlijk blauw door de nachttrein en nu zit ik inmiddels helemaal onder. Rond de middag ging dechauffeur lunchen en heeft me laten slapen. Doordat de airco met de motor werd uitgezet, hield ik het niet meer uit qua de warmte. De deuren gingen niet open. Nee hè, dit kun je niet menen dat ik weer opgesloten zit, dit keer in de bus. Er was geen mogelijkheid om de bus uit te komen dus ben ik maar gaan zwaaien. De restauranteigenaar zwaaide beleefd terug en liep weer verder. Gelukkig snapte een andere man wel dat ik opgesloten zat door mijn handgebaren. Een lol dat de mannen hadden, voor hun was dit het verhaal van de dag. Vanaf nu ontwijk ik deuren!

De bus kwam aan in Shivpatinagar, een klein dorpje in the middle of nowhere. Het oude koloniale landhuis zag er op internet niet zo spectaculair uit als dat het bleek te zijn. The Royal Retrait is gebouwd in een prachtige grote tuin met schommels, bruggetje, steiger met bankje, hangmatten, schommel, houten huisje met glijbaan en een badmintonnet. Heerlijk om luxe te verblijven na de afgelopen overvolle dagen. Het personeel kwam ons erg vriendelijk begroeten. Samen met Nina heb ik de tuin verkend. We zijn gaan wandelen buiten het landgoed, de omgeving verkennen. Er kwam zo veel geritsel op ons af dat we maakten dat we wegkwamen. Het bleek een vrouw te zijn die erg moest lachen om ons schrikkende meiden. Je kunt je voorstellen dat ik me lullig voelde op dat moment. Op een steiger had je mooi uitzicht op de vijver, natuur en de vele vogels. Ook hoorden we apen krijsen. Bij iedere stap die je zette, sprongen er minstens 10 kikkertjes weg. Bang om ze plat te trappen, zijn we nog langzamer dan een slak richting het paadje gelopen. Een beveiliger zag het gebeuren en ook hij kwam niet bij van het lachen. We hebben weer een goede reputatie opgebouwd...
Het landhuis bestaat uit 2 gebouwen: het hoofdgebouw met woonkamer, eetzaal en slaapkamers en nog een gebouw met een aantal kamers. De eetzaal zag er luxe uit. Er was een grote tafel opgedekt en de indiase maaltijden en hapjes stonden al klaar voor ons. In bijna iedere kamer heb ik een kijkje genomen, de ene kamer is nog mooier dan de andere. In één kamer stond zelfs een hemelbed.

Om toch een 'vakantie'gevoel te creëren en niet alleen te beleven en te reizen, heb ik met Nina gerelaxed in de tuin en een biertje besteld. De manager had ons gewaarschuwd voor de hoge kosten, omgerekend €2,20 waar 4 grote glazen uit gehaald kunnen worden. Dat is inderdaad wel duur, maar natuurlijk niet voor Nederlandse begrippen.
Vannacht heb ik bij Nina op de kamer geslapen, wel zo gezellig met z'n tweeën.Helaas hebben we afscheid moeten nemen van het enorme koloniale landhuis, met de mooie grote kamers en de prachtige tuin. Morgen rijd ik de Nepalese grens over, naar Chitwan National Park. Olifantjes, olifantjes en nog eens olifantjes.

India 2012 - Incredible India

30 april

Namasté! Ik ben vanochtend vroeg met de bus vertrokken naar Agra. Opvallend is dat er veel toeristen in korte 'sloerie' broekjes rondlopen. Ze worden vies aangekeken en toegeroepen door de bevolking, wat vrij logisch is aangezien het niet gepast is binnen de Indiase cultuur. En dan gaan zeuren dat de Indiërs er onbeleefd zijn, tsja dan moet je jezelf aanpassen of niet naar India gaan... Onderweg veel apen langs de weg gezien en ook een bezopen vent die lekker op de weg lag te slapen, NAAKT! Toeristen moeten zich aanpassen, maar deze Indiase man mag naakt zijn kater uitslapen?!

Op de grote wegen kan er met een glimlach gekeken worden naar de idiote bestuurders, die constant toeteren om niets. Op het platteland reed de bus over zulke slechte wegen met de afgrond aan mijn zijde, dat ik vreesde dat het niet goed zou aflopen. De chauffeurs nemen zoveel risico door de auto's en motors (bepakt met het hele gezin zonder helmen te dragen) overal voor te gooien, dat het echt niet meer door de voorruit aan te zien was. Gelukkig reden we even later op betere wegen en kon ik weer genieten van het uitzicht op het platteland. Vooral de rieten huisjes zijn een leuk gezicht.

Ik word constant toegelachen en toegezwaaid. Ik had niet verwacht dat de Indiërs zo vriendelijk zouden zijn, niet opdringen (of in ieder geval snel stoppen) en ze het geweldig vinden als jij hun aandacht geeft en interesse toont in hun cultuur. Mijn vooroordelen over India zijn compleet verdwenen. Bij Fatehpur Sikri (de verlaten stad) waren er wel irritante mannen die gids wilden spelen. Een oude Indiase man bood mij later gratis zijn rondleiding aan. Iedere dag komt hij hier om de geschiedenis te eren. Het is mooi hoe de mensen urenlang kunnen praten over hoe trots ze zijn op hun land. Een vrouw met een prachtige sari aan vond mij eruitzien als een professionele fotograaf en wilde dan ook maar al te graag poseren. Wat typisch is dat toeristen zo'n 10 à 15 keer meer betalen voor de entree van bezienswaardigheden dan de lokale bevolking.

Na de lange busreis van 8 uur ben ik neergeploft op de hotelkamer. Het hotel ligt centraal, met een groot buitenzwembad en een goed restaurant. Op aanrader van de eigenaar heb ik Thali besteld. Thali wordt geserveerd op een grote schaal met allerlei kleine gerechtjes, zoals groente- en pittige vleescurry's, gekruide rijst, amandelbol, naan- en chapati brood en diverse sauzen.

Na het diner ben ik uit gaan rusten op de kamer. Ik kon niet slapen van de keiharde muziek aan de overkant. Nina, die ik ontmoet heb in het hotel in Delhi, kwam er net van terug en vertelde me dat er een bruiloft was. Ik ben er meteen naar toe gelopen en het moment dat ik om het hoekje keek, kwamen er meteen kindjes naar me toe of ik iets te eten wilde en dat ik naar de bruid toe moest. De bruid heb ik nog even gezien voordat zij met de paardenkoets vertrok. De bruidegom zat nog met zijn familie op het bankje, wat speciaal voor het bruidsstel was gemaakt. Je kon zien dat hij erg vermoeid was. Een Indiase uithuwelijking gaat als volgt: via een internetsite kiezen de mannen- en vrouwenfamilies een geschikte partner uit. Zodra ze het eens zijn over de bruidschat en andere (financiële) zaken, wordt er een afspraak geregeld tussen de man en vrouw. Ze zien elkaar zo'n 30 minuten boven in een kamer. Ze kunnen nog van de keuzes van de familie afwijken als het echt niet klikt, maar je snapt al dat dit veel gezeur zal veroorzaken. De gouden sieraden die de bruid om had, was de bruidschat van de ouders van de bruidegom. Het bruidsstel gaat bij de familie van de bruidegom in huis wonen. Zo gaat het bij iedere familie. De schoonfamilie heeft vanaf dat moment de zeggenschap over de bruid. Ik kan me bijna niet voorstellen in hoeveel onzekerheid zij hebben geleefd voor en tijdens de bruiloft...

Ik feliciteerde de bruidegom en de familie met zijn trouwen, en hij bedankte me vriendelijk. De familieleden wilden mij meteen bij de bruidegom fotograferen. Hoe gaaf is dit!!! Ik werd er zo hartelijk ontvangen, terwijl ik een compleet vreemde voor ze ben. De mannen bleven komen om foto's te maken van mij met hun mobiele telefoontjes. Het voelt speciaal om hierbij aanwezig te zijn geweest, al heb ik alleen het laatste gedeelte van de bruiloft meegemaakt. Dit zijn dé ervaringen die ik tijdens het reizen op wil doen. India bedankt!

1 mei

04.30 uur ging de wekker, het was tijd voor de Taj Mahal. Voor 300 Indiase Rupiah (€ 4,50) heb ik samen met Nina een tuktuk afgehuurd voor de hele dag. Het voordeel van 's ochtends vroeg is dat er nog geen toeristen zijn en ook in de straten eromheen zie je een enkele Indiër. Je bent 'alleen' met de Taj Mahal. Wat mij kippenvel heeft gegeven is de gedetailleerde bouw van de Taj en hoe de mensen in de straten eromheen leven. Ik had verwacht dat de wijk eromheen luxe en groot zou zijn, maar het zijn juist kleine gezellige straatjes waar de armen wonen.

Met 7 man hebben we een gids gehuurd bij de Taj. De gids vertelde iets over de geschiedenis wat niet in de boekjes staat en wist ons de mooiste plekjes te wijzen. Taj betekent 'kroon' en Mahal 'paleis'. De keizer heeft het mausoleum laten bouwen nadat zijn vrouw, Mumtaz, was overleden bij de bevalling van hun 14e kind. 20.000 man hebben 22 jaar lang aan het mausoleum gewerkt. Hoe diep kan de liefde van de man gaan? Hetgeen wat me het meeste is opgevallen zijn de details van de Taj, de lijnen die symmetrisch lopen en de vormen die erin gegrafeerd staan. De buitenste pilaren staan iets naar buiten om te voorkomen dat ze bij een aardbeving naar binnen vallen, daar is goed over nagedacht. Binnenin de Taj was goed te zien dat er delen zijn opgebouwd uit edelstenen in de vorm van een bloem, die in het marmer zijn geplaatst. Zodra je er met een zaklamp tegen aan schijnt, gloeit de edelsteen helemaal oranje op en is het net of de steen zelf licht geeft. De 2 graftombes staan in het midden, de grote voor de keizer en de kleinere voor Mumtaz. De zonsopkomst in India is qua kleur niet te vergelijken zoals wij het kennen met de rode kleuren in de lucht. Van pikke donker is het binnen 10 minuten licht. Maar de ochtendzon die de Taj verlichtte gaf wel een mooi effect. Erg gaaf om het van dichtbij te hebben gezien! Vanaf nu zie ik de Taj Mahal vanuit een andere hoek.

De tuktuk bracht ons naar Agra Fort. Het is te vergelijken met het Red Fort in Delhi. Vanuit Agra Fort heb je een mooi uitzicht op de Taj Mahal. Er hangen veel vleermuizen rond dus je moet uitkijken dat je niet ondergescheten wordt. Een jongetje vroeg me om een foto van hem en mij. Dit had ik beter niet kunnen doen, want voor ik het wist stonden er 15 Indiërs te wachten op een foto.

Samen met Nina, Anne en Florentine hebben we de berijder van de tuktuk om een city tour gevraagd i.p.v. naar de andere bekende highlights (zoals Baby Taj) te gaan. Hij bracht ons eerst langs kleding- en sieraden winkels om bij zijn kennissen iets te kopen. Tsja, hij kan het proberen... Maar hij wist ook verschillende leuke plekjes aan te wijzen, buiten de gebaande paden. Zo zijn we naar een marmermaker geweest. De maker was aan het lunchen, maar na één telefoontje was hij binnen een minuut bij ons. Hij heeft ons laten zien hoe ze beginnen om de gekleurde ornamenten uit edelstenen tot bijna onmogelijke vormen met mini gereedschap weten te maken. Vervolgens halen ze stukjes uit de marmeren tafel en worden de ornamenten geplaatst in de tafel en vastgezet met dezelfde lijm als voor de Taj Mahal gebruikt is. Daarna polijsten ze het oppervlak om er een uniek tafelblad van te maken. Het duurt 3 à 4 maanden om één marmeren tafel te maken.
Bizar hoeveel werk hier in gaat zitten... Ik mocht zelf proberen om stukjes uit de tafel te 'hakken', dit ging me niet makkelijk af. Ondanks dat de man alleen met zijn rechter pink en duim werkt, gaat het super snel. Hij heeft 5 jaar gestudeerd om dit te kunnen. Zijn familie doet hetzelfde werk, ze hebben allemaal dezelfde passie voor het maken van de marmeren tafels, borden en allerlei soorten bakjes.

Daarna hebben we een kleine tapijtfabriek bezocht, de Mughal Carpet Company. We hebben van te voren uitgelegd dat we niets wilden kopen in de shop maar of de man ons toch iets wilde vertellen over de tapijten. Hij was blij dat we geïnteresseerd waren in zijn werk en wilde maar al te graag zijn meesterwerken laten zien. De man stond meteen op en begon te vertellen over de werkwijze. Wanneer je om een handgemaakt tapijt heen loopt, verandert het oppervlak van kleur. Dit is bij machinaal niet het geval. Om 1 handgemaakt tapijt te maken zijn ook zij zo'n 3 à 4 maanden bezig. Voor de hoge kwaliteit van de Kasjmir tapijten betaal je vrij weinig in India. Zo kost een groot tapijt dat super mooi is afgewerkt € 1.500,- De kleuren en patronen zijn zelf samen te stellen.

Na de lunch ben ik meteen het zwembad ingedoken voor een middag rust. Dat had ik hard nodig na 3 nachten geen tot weinig slaap. Om 18.00 reed de bus naar het station, waar de nachttrein pas 1,5 uur later zou aankomen. Uiteraard had de trein ook nog eens vertraging. Wat kan wachten lang duren als je uitgeput bent en wilt slapen...

India 2012 - Delhi here I am!

28 april

Eindelijk is het zo ver, de reis waar ik lange tijd van gedroomd heb wordt werkelijkheid. Ik stond al een week te springen, druk dat ik was. Familie, vriend en vriend(in)en gedag gezegd en toen naar Schiphol. M'n backpack weegt 12,5 kg, precies het gewicht wat ik mee wilde nemen. Het vliegtuig vertrok op schema. Normaal ben ik erg gespannen en bang in het vliegtuig, de gedachte dat ik er niet uit kan en niet met beide voeten op de grond sta vind ik verschrikkelijk, maar... ik heb mijn vliegangst overwonnen! Ik bleef rustig en ben niet ziek geweest. Ik heb zelfs uren uit het raam gestaard en genoten van de roti rol, fruit, broodjes die mij voorgeschoteld werden door KLM. Mijn 1e Challange is me gelukt, yeah.

Vorige week zaterdag heb ik alvast mijn verjaardag gevierd. Vriendin Cindy kwam op het geweldige idee om stiekem een boekje te maken met afbeeldingen, quotes, een Bucketlist en heeft iedereen er een persoonlijk verhaal in laten schrijven. Ik moest het boekje dicht laten totdat ik in het vliegtuig zat, en oh wat was dat moeilijk deze week. Tijdens het lezen heb ik enorm gelachen en sommige berichten hebben me ontroerd. Een beter cadeau had ik niet mee kunnen krijgen op m'n reis. Bedankt iedereen! En Cindy; ik ga je uitdaging zeker aan om de Bucketlist af te werken.

23.00 uur (India tijd) kwam ik aan in New-Delhi. Toen ik na de paspoort- en visa controle buiten kwam, kreeg ik meteen een klap in m'n gezicht van de warmte. De taxi bracht me naar het Rockwell Plaza Hotel in Delhi. De taxirit gaf me een goed beeld van het avondleven van Delhi en van het 'georganiseerde' rijgedrag van de Indiërs, NOT... Het hotel ligt in de wijk Karol Bagh, met veel winkeltjes en restaurants.

29 april

Vannacht niet kunnen slapen door de adrenaline. Ik heb twee zusjes ontmoet, Anne en Florentine, ze komen uit Amsterdam en reizen ook door India, Nepal en China. Ook kwam ik een andere leuke meid tegen, Nina. Zij is eerst met haar ouders richting Mumbai vertrokken en zullen hetzelfde traject afleggen. Ik heb m'n groepje dus al gevonden. Vanochtend heb ik Indiaas ontbeten: parantha (gepaneerd deeg, kaas en koriander) en chole (bonencurry). Na het ontbijt zijn we meteen met een stadstour meegegaan door New-Delhi en het oude stadsgedeelte. We zijn vertrokken naar het Red Fort, het oude centrum en de Jama Mashid moskee. De vrouwen moesten per se een bloemetjes jurk aandoen en uiteraard moest iedereen de schoenen uitdoen. Ik heb wat afgelachen met mijn verbrande voetzolen door de bloedhete stenen. Het eerste punt op de Bucketlist is afgewerkt door bijna de hele dag op blote voeten door India te lopen.

Je ziet veel mensen op straat kouwen en spugen. Ze kouwen 30 min op Paan, een blad met diverse kruiden, waardoor er veel speeksel vrij komt. Geen charmant gezicht... Ook poetsen ze hun tanden op straat met koolas, waardoor de hele mond zwart is. Het heeft de werking van schuurpapier, de tanden worden in ieder geval goed schoon maar het zal zeker geen verfrissende werking hebben. Ik heb vandaag veel marktjes bezocht, waar er veel Indiërs tussendoor even een dutje doen en de slangen'fluisteraars' je aandacht proberen te trekken. De Indiërs zijn heel vriendelijk, bedelaars stoppen wanneer je nee zegt en de drukte valt me reuze mee. Ik had het veel erger verwacht. Uiteraard hangt er veel smog en rijden de mensen kris kras door elkaar heen. De Indiërs vinden het geweldig als je foto's van ze maakt, ze voelen zich dan vereerd.

Gandhi Smriti is de plaats waar Mahatma Gandhi is vermoord. Het is een rustige groene tuin, waar je precies de laatste voetstappen ziet staan van Gandhi. Mijn voeten waren inmiddels bizar vies door het constant op blote voeten lopen. Ik heb een grassproeier opgezocht en daar als een kind met water gespeeld haha. Na een lekkere lunch (I love Indian food!), even gestopt bij het Red Fort en daarna doorgegaan naar de Sikh tempel 'Bangla Sahib'. Een Sikh is een man met een originele tulband en lange snor. Ik dacht dat de tempel een bezienswaardigheid was, maar de Indiërs besteedden meer aandacht aan ons 4 blanke blonde meiden, dan aan de tempel zelf. Constant wilden er mensen met ons op de foto, ik voelde me net een fotomodel. De kindjes lief lachen en de ouders vonden het geweldig als we met hun kinderen op de foto wilden. Ik heb mijn camera geen seconde zelf bezig gehouden, dat deden de ouders voor me. Op ten duur was ik het poseren een beetje beu en ben ik doorgelopen naar de keuken, waar alle maaltijden voor de gelovigen werden bereid. Er waren zo'n 60 mensen aan het koken en snel dat het ging. Time management kennen ze hier wel.

Aan het einde van de dag ben ik de winkeltjes in Karol Bagh ingedoken, op zoek naar een sari. Ik heb een hele mooie stof gevonden. De eerste souvenir is al binnen.Je kunt wel lezen dat ik het ontzettend naar mijn zin heb. Morgen vroeg de bus in richting Agra. Ik ben benieuwd wat ik er tegen ga komen...

Voorbereidingen

Hallo iedereen,

Op deze reisblog vertel ik over mijn avonturen tijdens de reis naar India, Nepal, Tibet en China. Op 28 april 2012 zal ik naar New-Delhi vertrekken. Wil je op de hoogte gehouden worden, vul dan aan de rechterkant van deze reisblog je e-mailadres in.

Liefs, Suzanne

Voorbereidingen

Welke landen wil ik bezoeken, wat zijn de absolute must do's, wat is mijn budget, hoelang kan ik vrij krijgen? Al snel kwam ik erachter dat ik een maand alleen naar Azië wil, India, Nepal, Tibet en China. Tibet is sinds 1965 een officiële regio van China. Aangezien het zo'n groot verschil met China is en het een unieke cultuur en levenswijze heeft, mag Tibet namens mij een land genoemd worden.

Ik lees veel reisboeken in mijn vrije tijd, waardoor ik al aardig wist welke plaatsen ik wil bezoeken. Maar toch wilde ik me verder oriënteren. Ik heb me door diverse Lonely Planet en National Geographic reisgidsen, Columbus Magazine, RTL Travel en 3 op reis afleveringen en diverse websites van reisorganisaties georiënteerd op deze landen. Voor India, Nepal en China moet er een visum geregeld worden en voor Tibet een permit (via hotel of reisorganisatie). Een afspraak met de GGD is zo gemaakt, maar je moet wel op tijd zijn i.v.m. inwerkingstijd. De vaccinaties (Hepatitis A (en B), DTP en buiktyfus) zijn ingespoten, een nieuwe cameralens, backpack, goede (sport)schoenen, windstopper, luchtige kleding, wereldstekkers, hoogteziektepillen etc. heb ik gehaald. De voorpret zit er al goed in....

Reisschema

Op 28 april zal ik 's nachts vanaf Schiphol naar Delhi vliegen. Hier zal ik tot 30 april verblijven. Op 1 mei staat Agra, met de beeldschone Taj Mahal, op de planning. Waarna ik de nachttrein zal pakken naar Varanasi. Op 5 mei zal ik aankomen in het Chitwan N.P. Ik wil hier graag badderen met olifanten en een jungle tocht maken. 7 mei kom ik aan in Kathmandu, Durbar square, Pashupatinath en de Bodnath tempel staan uiteraard op mijn 'must see' lijst. 9 mei ga ik het Middeleeuwse dorpje Bhaktapur bezoeken voor o.a. het pottenbakkersplein en de tientallen Hindoeïstische tempels. In Nagarkot op 10 mei zal ik uitzicht hebben op het Himalayagebergte. Op 11 mei zal ik mijn 21e verjaardag vieren tijdens een rit naar de Chinese grens. De komende dagen vervolg ik de reis via de Friendship Highway naar Lhasa. Ik zal overnachten in Zhangmu, Nyalam, Tingri, Shigatse en Gyantse. Shigatse en Gyantse staan bekend om de mooiste Tibetaanse kloosters. Op 17 mei kom ik aan in Lhasa, hier geef ik mezelf ruim de tijd (4 dagen) om de hoofdstad te verkennen. De Himalaya Express, oftewel 'Hemeltrein' zal mij op 20 mei in 36 uur vervoeren naar Xian. Het is de hoogtste treinreis ter wereld. 2 dagen zal ik de tijd hebben om Xian te verkennen, waarna ik op 23 mei de nachttrein naar Beijing zal nemen. Na een aantal dagen in Beijing zal ik weer terugvliegen naar Amsterdam.

Klik hier voor een kaart met de uitgestippelde route.

Marrakech 2011 - Ouzoud waterfalls

De vierde dag zijn we de souks ingedoken en hebben we rustig aangedaan. Een goed restaurant opgezocht aan het Djemaa el Fna, toch nog even naar moskee Ben Youssef gewandeld en de souvenirs ingeslagen. Uiteraard weer genoten van de verse muntthee, heerlijk. Ook hebben we typisch Marokkaanse zoete koekjes gekocht, een hele doos vol waarbij je na 5 koekjes al misselijk begint te worden.

We wilden toch nog graag een dag door het mooie Hoge Atlas Gebergte trekken. We hebben weer een gids met bus gehuurd en naar het plaatsje Ouzoud gereden. Dit dorp staat bekend om de 120m hoge watervallen. Bovenaan de waterval moesten we eerst door een marktje met ontelbaar veel ezels (welke voor leuke foto's zorgden). Op de markt staan veel verschillende kruiden, kippen, speelgoed en kleding. De kruiden zorgden voor een heerlijke geur waardoor je meteen honger kreeg. We kwamen langs een Argan olie winkel. Drie vrouwen haalden de noten uit elkaar en maakten hiervan de zachte olie en pindakaas. Je mocht de pindakaas proeven (heerlijk) en ik heb één van de vrouwen ook nog geholpen met de noten te kraken. De mannen kochten de Argan olie en zalfjes in.

We trokken verder naar de watervallen. Eenmaal boven aangekomen, zagen we de weg naar beneden waar we niet vrolijk van werden. Stijle en glibberige weggetjes lagen voor ons. Leuk om te bedenken dat we uiteindelijk ook weer naar boven moesten haha. Wilde Magot apen kwamen ons een bezoekje brengen, leuke beesten maar wel eigenwijs. Beneden aangekomen waren we verbaasd over de omvang van de waterval. Ook dit verwacht je niet van Marokko, overal groen, Europeaanse cafés en de mooie watervallen om je heen. De afstand die we af hebben gelegd om dit te zien, was het meer dan waard.

We hebben ons goed vermaakt in Marrakech maar we zijn ook weer blij om naar huis te gaan. We verlangen naar schone lucht, een boterham met ham en vooral naar zoute gerechten.

Marrakech 2011 - Kasbah Ait Benhaddou

De volgende dag zijn we met privé chauffeur naar de Kasbah Ait Benhaddou getrokken. Voordat we aankwamen bij de Kasbah, hebben we vier uur kunnen genieten van het Hoge Atlas gebergte. Wat is dit mooi zeg! Ik had niet verwacht dat er zo veel groen in het gebergte voor zou komen. Onderweg kwamen we een leuk winkeltje tegen. Mijn broer wilde graag een steen uit het gebergte met paarse kristallen erin. Terwijl hij daarmee bezig was, kwam er een man naar me toe die dolgraag met mij op de foto wilde. Hij pakte een blauwe doek tevoorschijn en knoopte deze om. Ik heb ontzettend met hem gelachen en heb er ook nog 's een leuke foto aan over gehouden. Staat me best leuk toch?

Aangekomen bij de Kasbah, hebben we heerlijk geluncht, ons verwonderd over de mooie omgeving en toen weer verder getrokken naar Marrakech. Tijdens de terugreis hebben we ook constant uit het raam gekeken voor de groene valleien, zandkastelen, moskeeën, de authentieke huizen, de bevolking en uiteraard de honderden ezels en geiten.

Tip: Boek via de Riad een privé tour door het Hoge Atlas gebergte, voor 60 euro p.p. ben je van 07.00 - 18.00 uur onderweg in een jeep met privé gids.