Iedere dag lopen Tibetanen de kora op het Barkhor plein. De kora is eigenlijk een gebedsrondje om een tempel/klooster heen. Ondanks de Chinese overheersing blijven de Tibetanen optimistisch, zij hebben hun geloof in de DL en een goede afloop niet opgegeven. Bij sommigen heb ik het gevoel dat ze zo vaak mogelijk om het klooster heen lopen om hun zonden te vergeten en ze het gevoel hebben dat ze dan weer iets uit mogen gaan vreten. Ze dragen een gebedsketting bij zich met 108 kralen (heilig getal) en ze draaien met hun linkerhand kraal voor kraal met de klok mee tussen duim en wijsvinger. Ook draaien ze aan de gebedsmolens zodat de Om Mani Padme Hum opstijgt in het heelal.

Ik zal even in het kort uitleggen wat dit inhoudt. Om Mani Padme Hum is een mantra, een spreuk of gebed.
Om - staat voor meditatie
Ma -staat voor geduld
Ni - staat voor discipline
Pad - staat voor wijsheid
Me - staat voor vrijgevigheid
Hum - staat voor ijver
Je komt deze overal tegen op muren, langs paden, op gebedsmolens en op mani (beschermings-)stenen. Deze mantra beschermt tegen gevaar, zorgt voor verlichting, vermindert angsten, verhoord gebeden, geeft positieve energie, helpt geduldig te zijn en verbetert concentratie. Om Mani Padme Hum betekent letterlijk 'Looft het juweel dat bloeit in het hart van de Lotus'; waar je ook geboren bent, je zult een lotusbloem worden. Afkomst, status, kleur of religie mag geen reden zijn om iemand te veroordelen. Als iedereen dit nou zou toepassen...
De regels in Tibet worden alsmaar strenger en dit is zowel voor de Tibetanen als voor de reizigers zichtbaar. Zo mag je sinds 15 mei dit jaar niet meer met de auto op het Barkhor komen, waardoor de hotels moeilijk bereikbaar zijn. Ook mag je geen enkele tempel/klooster in zonder gids. Wel handig voor de uitleg maar vrij rondlopen wordt je hierdoor ontnomen. Het wordt steeds onvriendelijker om er nog te komen. De Tibetanen zelf zien op deze manier hun cultuur stukje voor stukje inperken. Over de veertiende (de huidige) DL mag absoluut niet gesproken worden. Zeker niet door de Tibetanen want dan kunnen ze meteen opgepakt worden. De gidsen moeten constant opletten wat ze vertellen want als de agenten iets verkeerds horen, worden ze meteen de gevangenis ingegooid of nog erger...

Het Potala Palace, winterpaleis van de DL, is omringd door driebaanswegen en een klein park. Het ligt op de grote berg Marpori. Na een klimtochtje van 130 m stond ik dan boven op het Potala Palace om over heel Lhasa uit te kijken. Het paleis is waanzinnig groot en bestaat uit het witte, rode en gele gedeelte. Het witte gedeelte is het voormalige verblijf van de DL en het rode het overheidsgedeelte. Elke lama had zijn eigen kamer en ze zijn precies zo achtergelaten. Binnenin staan ook enorme boeddhabeelden, sommigen van wel 3000 kg goud. Geen wonder dat de lama's hier zo graag woonden.
Na het Potala Palace ben ik de 'toerist' uit gaan hangen door naar de plaatselijke fastfood keten 'Dico's' te gaan voor een kipburger en een sundae chocolade. De medewerkers hebben constant gegiecheld, is het echt zo raar dat er een blanke meid een lunch komt halen? Aan het tafeltje naast mij waren 3 kindjes braaf hun Engelse huiswerk aan het maken. Erg leuk om de schoolboekjes te zien. Ongelofelijk hoe snel zij de Chinese tekens opschrijven.

De Jokhang Temple is het belangrijkste paleis van Lhasa, aangezien zich hier het belangrijkste boeddhabeeld bevindt. De tempel is uiteraard weer bekleed met veel goud en rode, blauwe, gele, groene details. In de tempel zie je constant weer monniken geld tellen. Het is me al vaker opgevallen maar het begint me nu een beetje tegen te staan. Boeddhisten van overal ter wereld doen schenken aan de tempels/paleizen/kloosters en willen graag gezegend worden door een monnik en dan staan er bij iedere tempel monniken geld te tellen? De vrouwen en kinderen in Tibet moeten fysiek keihard fysiek werken voor een loon van niets, waar ze niet eens rond van kunnen komen. Hier kan ik met mijn hoofd niet bij. Dit kan Boeddha nooit zo bedoeld hebben.

Bij een relatief grote supermarkt ben ik van de ene verbazing in de andere gevallen. Je kunt er namelijk je eigen vis vangen, deze wordt dan gevangen, gesneden en je krijgt de stukken in een plastic tas mee. 1 meter naast 'vang je eigen vis' staat er een man een gehele yak in stukken te snijden. Lekker hygiënisch zo open en bloot... Even verderop zat er eem vrouw in een winkelwagentje op haar gemak te telefoneren met de boodschappen op schoot, terwijl de man maar kon blijven duwen. Het moet niet gekker worden?! En ohja, de gebakken cake ligt achter een glazen vitrine en nog geen 20 cm ernaast hangen de kippen open en bloot. De supermarkt heeft 4 verdiepingen met ook nog een aparte sport-, kleding- en kinderafdeling. Eén rondje supermarkt en een zoektocht naar een pinautomaat heeft me 2,5 uur verder gebracht. Op deze manier vliegt zo'n dag voorbij.

18 mei

Eén van de must see's in Lhasa is voor mij het Sera klooster. Hier ben ik deze ochtend heengegaan. In het Sera klooster debatteren zo'n vijftig monniken met elkaar op een aparte manier. De monniken klappen hard met hun handen waarbij ze grote stappen maken en harde kreten uitkramen. Ze debatteren over de manier om verlichting te bereiken en hun hoofd leeg te maken. Om en om doen ze dit gedurende 6 dagen per week. Om de hoek zag ik een pad lopen wat leidde naar niemandsland. Ik ben er heen gelopen en hoorde in de verte mensen zingen en stampen. Zo nieuwsgierig als ik was kwam ik via trappen aan bij allerlei woningen waar de werkers de leem op de vloer aan het aanstampen zijn. Tijdens het werk zingen ze en maken ze er een soort 'toneelstuk' van. De jongens lopen aan de ene kant en de meiden wachten dan aan de andere kant, allemaal met hetzelfde ritme. De vrolijkheid straalt ervan af. Ik wist niet wat ik zag. Weer zo'n verrassende ervaring!

De Potala Palace sound and light show in de avond is erg romantisch. De vele lichtjes laten het park eromheen stralen en de watershow geeft het nog meer sfeer. Zo'n honderd mensen zie je dezelfde dans uitvoeren, met veel enthousiasme op hun gezichten. Wie zin heeft kan mee doen, en dat heb ik dan ook uiteraard gedaan. Hier wil je met niemand anders dan je liefde staan... Helaas heb ik het er alleen van af weten te brengen.

19 mei

Ik heb voor mezelf een fotoverbod-dag ingelast, om optimaal te genieten zonder af en toe bezig te zijn met de camerainstellingen. Het is me uitstekend bevallen moet ik zeggen. De omelet, apple pancake en toast met honing is me goed bevallen na een uitslaapochtend. Op zoek naar een fietsverhuurder heeft de politie geprobeerd om Nina en mij erheen te brengen. Van het ene bureau liep er een agent met geweer voor op en een agent met knuppel achter ons. Tientallen mensen zag je nieuwsgierig kijken wat we uitgespookt hadden. Bij het volgende bureau sprak er niemand Engels en ze snapten bovendien nog steeds niet waar we nou naar op zoek waren. Ik lag volledig in een deuk en kon het niet eens meer uitleggen. Gelukkig heb ik ze na 4 verschillende bureaus weten af te schudden en toch maar een ander plan getrokken. De moskee vinden is ook al niet gelukt waardoor ik een fietsriksja heb gepakt naar de Islamitische markt. Hier kun je gezellig wandelen en rond kijken naar de meest vreemde dingen die de mensen er verkopen. En ra ra wat stond er, de moskee haha. Ik heb het dus toch nog kunnen zien.

Op de laatste avond in Tibet heb ik bij de supermarkt voor de treinreis van 36 uur wat eten ingeslagen. Noedels, yoghurt, fruit, bruine broodjes, oreo koek, crackers, sap en water moet vast genoeg zijn. De laatste souvenirs inslaan is zo makkelijk nog niet als je ziet dat ze bij ieder kraampje hetzelfde verkopen. Uiteindelijk ben ik er toch uitgekomen dankzij Tashi. Hij heeft de keuze voor me gemaakt, waarna ik afscheid van hem heb genomen. Zo'n vriendelijke en geïnteresseeerde gids wens ik een ieder toe.