Inmiddels begin ik te wennen om 01.00 in bed te liggen en er 04.30 uur uit te gaan. 's Ochtends is de temperatuur nog uit te houden, al wordt het vanmiddag in Kathmandu al koeler doordat het op ruim 1200 meter ligt. Door de bergpaden heb je goed zicht op de omringde bergen en rivieren. Kathmandu heeft 750.000 inwoners (Nepal 25 miljoen en is 4 keer zo groot als NL). De chauffeur bedacht zich even om een plaspauze in te lassen, midden in een bocht boven de afgrond. De achterliggende auto's moesten hard op de rem, dat ging maar net goed. Verder rijdt de chauffeur 'veilig' hoor...
Het hotel Nurbo Lingka ligt centraal in de wijk Thamel, de leukste wijk in het oude stadsgedeelte. Nadat ik urenlang bezig ben geweest met de visa papieren voor Tibet, heb ik een wandeling gemaakt naar Durbar Square. Hier staan diverse stupa's en ook het huis van de levende godin Kumari. Het meisje van 7 jaar is bij haar geboorte verkozen en mag niet spelen of haar familie zien omdat ze absoluut geen bloed mag verliezen. Bij haar eerste menstruatie wordt ze verstoten en teruggestuurd naar haar ouders. Daar zal ze de rest van haar leven blijven want ze mag niet trouwen omdat dat ongeluk zou brengen. Wat je allemaal wel niet op moet offeren om een godin te zijn... Heel af en toe laat ze haar gezicht buiten zien, helaas heb ik dit gemist.

Durbar Square is authentiek, samen met de rest van het oude stadsgedeelte. Je kunt hier uren wandelen door de gezellige straatjes met Pashmina en Kashmir winkeltjes. Er zijn ook veel bakkers, Pumpernickel is een aanrader. Heerlijke bananencake, croissants, tiramusu, limoentaart en verse sapjes zijn bij mij goed in de smaak gevallen.
's Avonds heb ik een Braziliaan ontmoet, die mij alles verteld heeft over trekkingen naar de Himalaya. Volgens Pablo is dit een must! Poon Hill trekking raad hij ook aan. Maybe someday... Erg leuk om diverse mensen te leren kennen, zowel de locals als de vele Australiërs.

8 mei

Tijd voor de Himalaya Experience! In een klein vliegtuigje (18 zitplaatsen) van Buddha Air ben ik van Kathmandu Airport naar de Himalaya gevlogen. Ik zat achterin het vliegtuigje waardoor ik geen vleugel in mijn zicht had. Het is een fantastisch gevoel om zo dichtbij het Himalaya gebergte te zijn. Op 25.000 feet kwamen diverse hoge toppen langs en uiteindelijk kwam ik aan bij de hoogste top: de Mount Everest van 8848 meter hoog. GEWELDIG!!!
Ik had wel verwacht dat we dichter bij de top zouden komen maar door de windcirculatie is dit onmogelijk. De wind om de berg kan namelijk op de vleugel slaan waardoor je enorme turbulentie krijgt. Je moet zorgen dat je achterin het vliegtuig zit, want op een andere plaats mis je een hoop door de vleugel. Anderen hadden daardoor zelfs spijt van de vlucht. Houd ook rekening met de kosten: € 125,- voor een uur vliegen. Al met al is de Himalaya Experience een onvergetelijke ervaring geweest.

Bij de stupa Bodnath lopen honderden Tibetaanse vluchtelingen hun dagelijkse pelgrimsrondje. Met de klok mee lopen ze over het plein van de stupa en draaien ze de gebedsmolens. Bij een kleine tempel staat een grote Buddha bedekt met goud. Bijzonder om de monniken in trance spreuken op te horen zeggen. De Bodnath stupa is erg mooi, de kleuren en de gebedsvlaggen die eromheen hangen maken het af. Ook de vele winkeltjes en de karakteristieke huizen op het plein maken het erg sfeervol. Overal op het plein hoor je Boeddhistische muziek en er zijn al veel Tibetaanse souvenirs te koop.

Net als in India valt het op dat er geen blauwe lucht is. Ook al zijn er geen wolken aan de lucht, zal de lucht wit kleuren door de vervuiling. In de Indiase steden is dit erger dan in Kathmandu, maar ook buiten het oude centrum van Kathmandu zie je dat het erg vervuild is en je last hebt met ademen. Er zijn hier niet voor niets overal mondkapjes te koop.
Lopen rond het middaguur door de woonwijken in de onuitstaanbare hitte is niet aan te raden, wat was ik kapot toen ik bij Pashupatinath aankwam. Gelukkig maakte het uitzicht over de stad de moeheid goed en ben ik meteen informatie over de verbrandingsplaats gaan vragen. Bij Pashupatinath heb ik naast de brandstapels gestaan (i.p.v. aan de overkant), de plek waar normaal alleen Hindu's mogen komen. Bizar om weer zo dichtbij te staan. Op één brandstapel kon je de schedel er nog uit zien steken. Ik stond naast een familie die erg emotioneel was, iets wat in Varanasi niet was toegestaan. De vrouwen zijn hier verplicht om emotie te tonen. Er is een aparte plek om de rijken te verbranden. Weer lekker krom dus... Iets verder zaten er saddhu's op een stoepje. Ze hadden alle 5 een gouden sieraad om, wat raar is als je je bedenkt dat een saddhu geen materiële waarde kent. Een saddhu vroeg aan een andere toerist om een foto. Na de foto gemaakt te hebben, wilde de saddhu er nog een bedrag voor hebben ook. De saddhu's hebben gewoon schijt aan hun geloof, als ze maar geld kunnen verdienen.

Na urenlang shoppen hadden Nina, Floor, Anne en ik zin om te feesten. We zijn een bar in gedoken waar we op kussens op de grond zaten aan een laag tafeltje. Door gezellige live muziek, drankjes en hapjes kon onze avond niet meer stuk.

9 mei

Eerste keer kunnen uitslapen, ik ben meteen weer topfit. Buiten regende het keihard dus het was rennen met de koffers naar de bus. 13 km buiten Kathmandu ligt de derde koningsstad: Bhaktapur. De weg ernaartoe gaat weer langs plattelandsdorpjes, sfeervolle huisjes, graslanden en ook fabrieken. Ik kan geen genoeg krijgen van de zwaaiende locals die ontzettend blij zijn als je hen aandacht geeft.
In Bhaktapur aangekomen wees de buschauffeur op Durbar Square, waar direct naast de guest house ligt. Een knalrose met blauwe kamer geeft nog meer sfeer aan de guest house. Een Nederlander die op wereldreis is vertelde zijn highlights van Nepal, Japan en Zuid-Korea. Hoe nieuwsgierig ik ook was, wilde ik me alleen op Bhaktapur richten en ben meteen de stad gaan verkennen. Na een tijdje wandelen kwam ik erachter dat er 3 squares waren. In eerste instantie lijken de tempels op elkaar, maar de details zijn totaal anders en achter iedere tempel zit een ander verhaal. Ik als tempelgek, kon mijn lol hier op.
Het pottenbakkersplein is een leuk gezicht, de mannen zijn bezig met de potten te maken en de vrouwen zie je in Thanka Painting Schools werken. Bij zo'n Paiting School kun je zien hoe de Thanka tekeningen gemaakt worden. Met de inimini penselen en verfpotjes zijn ze met z'n vieren een maand bezig aan een grote tekening. Het vergt veel concentratie en precisie. Helaas heeft het geen zin om de tekeningen te kopen in Nepal omdat ze op de Tibetaanse grens toch ingenomen gaan worden. Hopelijk zijn ze in Tibet zelf ook te koop.

Helaas had ik geen tijd meer voor Patan, de tweede koningsstad. In iedere koningsstad ligt een Durbar Square. Ik zal vast niet veel gemist hebben. Morgen alweer naar de laatste bestemming in Nepal: Nagarkot.