28 april

Eindelijk is het zo ver, de reis waar ik lange tijd van gedroomd heb wordt werkelijkheid. Ik stond al een week te springen, druk dat ik was. Familie, vriend en vriend(in)en gedag gezegd en toen naar Schiphol. M'n backpack weegt 12,5 kg, precies het gewicht wat ik mee wilde nemen. Het vliegtuig vertrok op schema. Normaal ben ik erg gespannen en bang in het vliegtuig, de gedachte dat ik er niet uit kan en niet met beide voeten op de grond sta vind ik verschrikkelijk, maar... ik heb mijn vliegangst overwonnen! Ik bleef rustig en ben niet ziek geweest. Ik heb zelfs uren uit het raam gestaard en genoten van de roti rol, fruit, broodjes die mij voorgeschoteld werden door KLM. Mijn 1e Challange is me gelukt, yeah.

Vorige week zaterdag heb ik alvast mijn verjaardag gevierd. Vriendin Cindy kwam op het geweldige idee om stiekem een boekje te maken met afbeeldingen, quotes, een Bucketlist en heeft iedereen er een persoonlijk verhaal in laten schrijven. Ik moest het boekje dicht laten totdat ik in het vliegtuig zat, en oh wat was dat moeilijk deze week. Tijdens het lezen heb ik enorm gelachen en sommige berichten hebben me ontroerd. Een beter cadeau had ik niet mee kunnen krijgen op m'n reis. Bedankt iedereen! En Cindy; ik ga je uitdaging zeker aan om de Bucketlist af te werken.

23.00 uur (India tijd) kwam ik aan in New-Delhi. Toen ik na de paspoort- en visa controle buiten kwam, kreeg ik meteen een klap in m'n gezicht van de warmte. De taxi bracht me naar het Rockwell Plaza Hotel in Delhi. De taxirit gaf me een goed beeld van het avondleven van Delhi en van het 'georganiseerde' rijgedrag van de Indiërs, NOT... Het hotel ligt in de wijk Karol Bagh, met veel winkeltjes en restaurants.

29 april

Vannacht niet kunnen slapen door de adrenaline. Ik heb twee zusjes ontmoet, Anne en Florentine, ze komen uit Amsterdam en reizen ook door India, Nepal en China. Ook kwam ik een andere leuke meid tegen, Nina. Zij is eerst met haar ouders richting Mumbai vertrokken en zullen hetzelfde traject afleggen. Ik heb m'n groepje dus al gevonden. Vanochtend heb ik Indiaas ontbeten: parantha (gepaneerd deeg, kaas en koriander) en chole (bonencurry). Na het ontbijt zijn we meteen met een stadstour meegegaan door New-Delhi en het oude stadsgedeelte. We zijn vertrokken naar het Red Fort, het oude centrum en de Jama Mashid moskee. De vrouwen moesten per se een bloemetjes jurk aandoen en uiteraard moest iedereen de schoenen uitdoen. Ik heb wat afgelachen met mijn verbrande voetzolen door de bloedhete stenen. Het eerste punt op de Bucketlist is afgewerkt door bijna de hele dag op blote voeten door India te lopen.

Je ziet veel mensen op straat kouwen en spugen. Ze kouwen 30 min op Paan, een blad met diverse kruiden, waardoor er veel speeksel vrij komt. Geen charmant gezicht... Ook poetsen ze hun tanden op straat met koolas, waardoor de hele mond zwart is. Het heeft de werking van schuurpapier, de tanden worden in ieder geval goed schoon maar het zal zeker geen verfrissende werking hebben. Ik heb vandaag veel marktjes bezocht, waar er veel Indiërs tussendoor even een dutje doen en de slangen'fluisteraars' je aandacht proberen te trekken. De Indiërs zijn heel vriendelijk, bedelaars stoppen wanneer je nee zegt en de drukte valt me reuze mee. Ik had het veel erger verwacht. Uiteraard hangt er veel smog en rijden de mensen kris kras door elkaar heen. De Indiërs vinden het geweldig als je foto's van ze maakt, ze voelen zich dan vereerd.

Gandhi Smriti is de plaats waar Mahatma Gandhi is vermoord. Het is een rustige groene tuin, waar je precies de laatste voetstappen ziet staan van Gandhi. Mijn voeten waren inmiddels bizar vies door het constant op blote voeten lopen. Ik heb een grassproeier opgezocht en daar als een kind met water gespeeld haha. Na een lekkere lunch (I love Indian food!), even gestopt bij het Red Fort en daarna doorgegaan naar de Sikh tempel 'Bangla Sahib'. Een Sikh is een man met een originele tulband en lange snor. Ik dacht dat de tempel een bezienswaardigheid was, maar de Indiërs besteedden meer aandacht aan ons 4 blanke blonde meiden, dan aan de tempel zelf. Constant wilden er mensen met ons op de foto, ik voelde me net een fotomodel. De kindjes lief lachen en de ouders vonden het geweldig als we met hun kinderen op de foto wilden. Ik heb mijn camera geen seconde zelf bezig gehouden, dat deden de ouders voor me. Op ten duur was ik het poseren een beetje beu en ben ik doorgelopen naar de keuken, waar alle maaltijden voor de gelovigen werden bereid. Er waren zo'n 60 mensen aan het koken en snel dat het ging. Time management kennen ze hier wel.

Aan het einde van de dag ben ik de winkeltjes in Karol Bagh ingedoken, op zoek naar een sari. Ik heb een hele mooie stof gevonden. De eerste souvenir is al binnen.Je kunt wel lezen dat ik het ontzettend naar mijn zin heb. Morgen vroeg de bus in richting Agra. Ik ben benieuwd wat ik er tegen ga komen...