2 mei

A blessing day!

De nachttrein schommelde enorm heen en weer en het toilet was niet meer dan een gat in de grond. Ja ja, ook het 2e punt van de Bucketlist is afgewerkt, bah. Met 4 meiden in één coupé kan niet anders dan gezellig zijn. Ondanks de rotzooi en dat we niet in de bedden pasten, hebben we ontzettende lol gehad. Tussen de lokale mensen slapen wil je niet missen.
Om 05.30 uur zijn we in Varanasi aangekomen, de oude stad van de heilige rivier de Ganges. De rivier is heilig omdat de godin Ganga er 'rond hangt'. Met de fietsriksja zijn we naar de ghats (letterlijk vertaald: trappen) gereden. Je kunt hier je toekomst laten voorspellen door een heuse guru of een massage ondergaan. Iedere ghat heeft zijn eigen naam. Varanasi is een stuk drukker dan de andere 2 Indiase steden en tegelijk heeft het ook veel meer sfeer. De stad heeft een wirwar aan steegjes, de koeien lopen er overal op straat, je kunt er talloze marktjes vinden en je kijkt je ogen uit wat er op straat allemaal gebeurd. Bij aankomst bij de Ganges moet je door een metaaldetector heen, het staat er meer voor de sier want er staat niemand te controleren. Ik had verwacht dat Varanasi erg zou stinken door de Ganges, maar dit blijkt niet zo te zijn. Af en toe komt er een stanklucht voorbij maar dit is zelden.

Ik werd door een priester uitgenodigd om het 'blessing' ritueel te ondergaan. Hij wees me op zijn matje waar ik mocht gaan zitten. Eerst pakte hij mijn hand en we maakten kennis. Er stonden bakjes met de Afrikaantjes (oranje bloem), Sindur poeder (van een plant) en rijst. De Sindur poeder werd met water gemengd en als een stip op mijn voorhoofd geschilderd. Hij hield zijn handen boven mijn hoofd en sprak hardop een spreuk uit, die ik later moest herhalen. De Afrikaantjes en rijst moest ik met 2 handen vasthouden. Na de spreuk vroeg hij me de namen van mijn ouders en broer en mijn man. Ik legde uit dat ik niet getrouwd ben maar wel een vriend heb waar ik gelukkig mee ben. Hij kon niet begrijpen waarom ik dan niet getrouwd ben als we zo verliefd zijn en wilde Sanders naam niet weten. Nogmaals sprak hij een spreuk uit, en dit keer een geluk- en gezondheidsblessing voor mijn ouders en broer. De priester nam me mee naar de heilige rivier en liet me de bloemen in de rivier loslaten. Hij pakte water en gooide dit over mijn hoofd heen als extra blessing voor het gelukkige leven. 'Lekker' hoor dat water waar de mensen zich in wassen, in geplast en gespuugd wordt en delen van lijken in gedumpt worden. Ik voel me in ieder geval weer gereinigd haha.

Verderop vinden de lijkverbrandingen plaats. Ik had er zo mijn bedenkingen over of ik het wel wilde zien omdat de familie voor de laatste keer afscheid neemt en dan sta ik er als 'toerist' tussen. Ik vroeg aan een man wat de achterliggende gedachte ervan was. Dit heeft me zo nieuwsgierig gemaakt, dat ik er wel heen moest.
Er zijn veel brandstapels en het vuur brand al 3500 jaar. Een lijk wordt eerst in de Ganges gewassen, zodat het gezicht gereinigd is. Daarna wordt het in een doek gewikkeld, op de houten stapel gelegd (de voeten steken er uit) en de oudste zoon zal het aansteken. Indien de overledene geen zoon heeft, steekt het mannelijke familielid die het dichts bij diegene heeft gestaan, de brand aan. De vrouwelijke familieleden mogen niet aanwezig zijn doordat de vele emoties aan de ziel vastgehouden zouden worden. De Hindu's zien het als een eervol ritueel. De ziel heeft het lichaam al verlaten en zal niet ophouden met bestaan. Dit is de reden dat zij tijdens de verbranding afstand kunnen doen van het familielid zonder emotie te tonen. Natuurlijk gaan zij hun familielid missen, maar ze weten dat diegene toch voortleeft. Echter hoeft niet iedereen gecremeerd te worden. Zwangere vrouwen, mensen die overleden zijn aan een cobrabeet, kinderen <10 jaar en saddhu's. Deze mensen zijn door de manier van overlijden of hun persoonlijkheid al verlost van zonden. Zij worden verpakt in doeken en met een zware steen naar de bodem van de Ganges gezonken.
Het lijk zal 1,5 uur op de brandstapel liggen. Zodra de schedel gebarsten is, zal een deel van het lijk(een arm, been of ander bot) hierna in de rivier gedumpd worden als offer voor de godin Ganga. Als de schedel na 2 uur nog niet gebarsten is, slaan ze het in. Ongelofelijk toch?! Met een trap kwam ik bij een soort toren van waaruit je een indrukwekkend uitzicht hebt op de lijkverbrandingen. Het as van de brandstapels waaide overal heen. Heel vreemd gevoel dat ik delen van het as van een overledene ingeademd heb... Foto's maken is er verboden, maar een man in de toren deed een aanbod dat er wel foto's gemaakt mogen worden indien er een toeslag betaald wordt aan hem. Ik heb gezegd dat ik het respectloos vind. Het is verboden dus houd ik me hier aan.

Via smalle straatjes liepen we terug naar de metaaldetectors. Hier krijg je een geweldige indruk over hoe de mensen er leven.Veel mensen maken er bloemenkransjes van Afrikaantjes om de Goden te eren. Het geeft een gezellig straatbeeld om de bloemen, sari's en andere felgekleurde artikelen bij elkaar te zien hangen. De elektriciteitskabels hangen overal en zijn totaal niet geordend. Geen wonder dat de elektriciteit om de 2 uur uitvalt. Er waren weer veel apen die nieuwsgierig om de hoek kwamen kijken. Bij het fotograferen kwam één aap zo agressief naar me toe dat ik ervan schrok en de benen heb genomen. Op de terugweg in de tuktuk had de chauffeur het helemaal naar z'n zin, hij zette de muziek hard aan en begon mee te zingen. Uiteraard was ik ook van de partij.

Tijdens een boottocht naar de andere kant van de Ganges, kwamen we bij een community project. De 2 oprichters helpen arme kinderen uit Varanasi om naar school te gaan. Hoe hoger in de kaste, des te hoger is de welvaart van een familie en dus de kans op scholing. Ze geven basislessen in het Hindu en Engels. Ook krijgen de kinderen er te eten. Opzich een goed project dus maar de oprichters hebben niet goed nagedacht over een budget wat het kost om een kind per jaar gratis scholing te geven, ook weten ze niet wat ze ermee in de toekomst willen doen. Het liefste had ik er mijn marketing gedachte op los gelaten maar hier was geen tijd voor.

Bij het vallen van de avond vaarden we terug naar de main Ghat. Iedere avond laten de Hindu's een kaarsje met Afrikaantjes los in de rivier en mogen hiervoor een wens doen. Uiteraard heb ik dit ook gedaan en ik hoop dat mijn wens in vervulling gaat. Sfeervol, al die brandende kaarsjes op de rivier. Iedere avond vind er ook een ceremonie plaats aan de Ganges. 5 priesters in opleiding leiden de ceremonie. De muziek en lichtjes zorgen ervoor dat de aandacht van de godin Ganga wordt getrokken. De 5 mannen kunnen geen echte priester worden omdat je alleen priester kunt worden bij je geboorte. Hiervoor moet je behoren tot de hoogste kaste, die van de brahmanen (één van de vier erfelijke kasten). De 5 mannen worden uiteindelijk een saddhu, heilige man. Een saddhu keert zich van al het aardste weg, heeft geen familie en ook geen affectie voor materiële dingen. Hij leeft de hele dag in meditatie. Sommigen zijn zelfs zo ver weg dat ze bv. een hele dag een steen aan hun geslachtsdeel hangen om voor zichzelf te bewijzen dat ze compleet in meditatie zijn en geen pijn voelen. Wat ze hiermee bereiken is me een raadsel.

Terug in de fietsriksja kwam er een parade langs, met lichtgevende borden en muziek. Dit soort dingen zie je er veel. Na deze blessing day is het ontspannen in bed liggen, nadenkend over de bijzondere dingen die ik al gedaan en gezien heb.

3 mei

De wekker ging wederom weer om 04.30 uur voor een boottocht op de Ganges. 's Ochtends kun je de Indiërs zichzelf zien wassen in de rivier. Ze geloven dat het je ziel reinigt. Sommigen slaan in het water met het gezicht naar de opkomende zon toe om de zon te verwelkomen. Er zitten zo veel bacteriën in de rivier door de uitwerpselen, delen van lijken en afval, dat ik het onvoorstelbaar vind dat ze zichzelf hier vrijwillig in gaan wassen. Je ziet er ook veel hun mond spoelen met het water, gadverdamme. Erg mooi als mensen geloven en zich aan bepaalde rituelen houden. Maar je hebt naar mijn mening een bord voor je kop om ziektes te riskeren door alle bacteriën.

Een heerlijke lunch bij het bekende Dolphin restaurant heeft me het al snel laten vergeten. Je hebt een fanrastisch uitzicht vanaf het dakrestaurant. De banana pancake kwam als geroepen, zalig om weer 's iets van thuis te eten. De chai (Indiase thee met melk en suiker) is hier mijn favoriet.
Na de lunch ben ik naar de sari winkel van de man van de ghatboot, Babloo, gelopen. Hier hebben ze ontzettend mooie stoffen en dat kan ook niet anders aangezien Varanasi dé zijde hoofstad van het Noorden wordt genoemd. Ik kreeg meteen een soort chips en chai aangeboden. Van de sari die ik in Delhi heb gekocht heb ik een shirtje, sjaal en sarong laten maken.Ik hoefde niets te betalen omdat het een kleine handeling was. De gastvrijheid van de Indiërs zit wel goed.

Behalve de avonturen die ik meemaak op straat, heb ik ook een badkameravontuur ondervonden. Ik heb namelijk vast gezeten in de badkamer. De badkamerdeur deed ik met de klink half dicht. Toen ik 'm open wilde maken, kwam ik erachter dat de klink niet meer werkte. Nee hè,dit heb ik weer... Het was zo heet binnen, zonder airco of water. Na 15 minuten hard gillen hoorde de schoonmaker mij. Die heeft de overburen wakker gemaakt en de hoteleigenaar geroepen. Ze zijn met z'n 7en bezig geweest maar kregen het niet voor elkaar. Ze snapten niet dat het slot gewoon open was maar de klink het probleem was. Ik mag dan wel blond zijn, maar ik snap ook wel dat de deur met een gesloten slot niet open gaat. Tegen de tijd dat ze me begrepen, was de mechanical man al aangekomen.De deur hebben ze geprobeerd in te breken. Ze hebben me via een rooster instructies en water gegeven. Ik moest me rustig houden en ben in het koude bad gaan zitten. Ik kreeg het zo op m'n heupen dat ik er niet uit kon. Na 50 minuten werd me een zakmes aangegeven door het rooster. Na wat wikken en wegen kreeg ik eindelijk de deur open. Wat is dat fijn zeg om weer 'vrij' te zijn. De 3 mannen van het hotel wilden ook wel 's zien wat er gebeurd was en deden de badkamer deur dicht en ja hoor, zij zaten nu ook vast. Hoe dom kun je zijn?!

's Avonds heb ik nog een keer de avond ceremonie bekeken. Het is veel leuker om tussen de Indiërs in te zitten. Een priester heeft me nogmaals gezegend d.m.v. een stip in het midden van mijn voorhoofd te zetten met Sindur poeder. Geen zorgen dus tijdens deze reis, ik ben genoeg gezegend voor een gelukkig en gezond leven. Er waren veel Zuid-Indiërs bij de ceremonie aanwezig. Zij zijn eigenlijk de pelgrims van een bedevaartstocht. Je kunt de Zuid-Indiërs meteen onderscheiden van de Noord-Indiërs door de kleding, de manier van bewegen en de kale hoofden bij de vrouwen. Het haar van de vrouwen is het meest heilige bezit. Dit schenken zij aan de tempels, waar wij in de corrupte gevallen de pruiken weer van kopen.

Ik kon het toch niet laten om nog een keer naar de brandstapels te lopen. Van 5 meter afstand van de brandstapel heb ik gegeken naar het verbrandingsritueel. Ik heb een lichaam op een houten 'brancard' zien liggen en werd door de smalle straatjes gedragen naar de oever van de Ganges voor de verbranding. De hele dag door worden er lijken aangedragen. Ik heb er nog steeds een dubbel gevoel over. Aan de ene kant is het respectvoller dan bij ons maar omdaadwerkelijk het lichaam in de brand te zien steken, daar draait m'n maag toch wel van om. Voordat het lichaam aangestoken wordt, worden er eerst foto's gemaakt van het gezicht van het lijk om te registreren voor de politie als bewijs dat de persoon daadwerkelijk overleden en verbrand is. Vroeger werd dit bijgehouden in een schrift. Voor mij is onduidelijk waarom er foto's gemaakt worden terwijl het lijk al in de brand staat. Als aandenken voor de familie? Dat is toch niet menselijk?!
Een familielid van de vrouw die we net in de vlammen hebben zien opgaan, vertelde ons meer over het ritueel en was benieuwd hoe wij onze overledenen in Nederland naar het hiernamaals over laten gaan. De man was erg geïnteresseerd en vertelde dat de vrouw een gelukkige vrouw was met veel familie. Dit deed me toch goed om te horen.

Terug in het hotel hoorde ik weer muziek, en jawel: weer een bruiloft! De avond ervoor had ik al veel mensen zien koken in het gebouw naast het hotel. Vanaf het dak hadden we een geweldig uitzicht. De bruid had hele mooie gouden sieraden om. Er was een zanger, sfeervolle muziek, veel eten, bloemenkransjes en veel rituelen om de godin Shiva, de schepper en vernietiger (de hoogste god binnen het Hindoeïsme), te vereren. De bruid zag mij op het dak kijken naar haar en begroette met het 'Namasté' handgebaar. Wat was ze prachtig! Behangen met goud en de mooiste rode sari met gouden pajetten, die ik ooit heb gezien.
Ik wilde niet weer een 'wedding crashen' dus heb ik mijn ogen uit gekeken vanaf het dak. In 1 week tijd naar 2 bruiloften kunnen kijken. Erg bijzonder.

4 mei

De 9 uur durende busrit ging zo voorbij doordat ik 5 uur op de achterbank geslapen heb. Dit is het langste wat ik tot nu toe op een dag geslapen heb. Voortdurend werd je gelanceerd door de gigantische gaten in de weg en lag je tussen de stoelen in op de grond. Mijn benen en hoofd waren al behoorlijk blauw door de nachttrein en nu zit ik inmiddels helemaal onder. Rond de middag ging dechauffeur lunchen en heeft me laten slapen. Doordat de airco met de motor werd uitgezet, hield ik het niet meer uit qua de warmte. De deuren gingen niet open. Nee hè, dit kun je niet menen dat ik weer opgesloten zit, dit keer in de bus. Er was geen mogelijkheid om de bus uit te komen dus ben ik maar gaan zwaaien. De restauranteigenaar zwaaide beleefd terug en liep weer verder. Gelukkig snapte een andere man wel dat ik opgesloten zat door mijn handgebaren. Een lol dat de mannen hadden, voor hun was dit het verhaal van de dag. Vanaf nu ontwijk ik deuren!

De bus kwam aan in Shivpatinagar, een klein dorpje in the middle of nowhere. Het oude koloniale landhuis zag er op internet niet zo spectaculair uit als dat het bleek te zijn. The Royal Retrait is gebouwd in een prachtige grote tuin met schommels, bruggetje, steiger met bankje, hangmatten, schommel, houten huisje met glijbaan en een badmintonnet. Heerlijk om luxe te verblijven na de afgelopen overvolle dagen. Het personeel kwam ons erg vriendelijk begroeten. Samen met Nina heb ik de tuin verkend. We zijn gaan wandelen buiten het landgoed, de omgeving verkennen. Er kwam zo veel geritsel op ons af dat we maakten dat we wegkwamen. Het bleek een vrouw te zijn die erg moest lachen om ons schrikkende meiden. Je kunt je voorstellen dat ik me lullig voelde op dat moment. Op een steiger had je mooi uitzicht op de vijver, natuur en de vele vogels. Ook hoorden we apen krijsen. Bij iedere stap die je zette, sprongen er minstens 10 kikkertjes weg. Bang om ze plat te trappen, zijn we nog langzamer dan een slak richting het paadje gelopen. Een beveiliger zag het gebeuren en ook hij kwam niet bij van het lachen. We hebben weer een goede reputatie opgebouwd...
Het landhuis bestaat uit 2 gebouwen: het hoofdgebouw met woonkamer, eetzaal en slaapkamers en nog een gebouw met een aantal kamers. De eetzaal zag er luxe uit. Er was een grote tafel opgedekt en de indiase maaltijden en hapjes stonden al klaar voor ons. In bijna iedere kamer heb ik een kijkje genomen, de ene kamer is nog mooier dan de andere. In één kamer stond zelfs een hemelbed.

Om toch een 'vakantie'gevoel te creëren en niet alleen te beleven en te reizen, heb ik met Nina gerelaxed in de tuin en een biertje besteld. De manager had ons gewaarschuwd voor de hoge kosten, omgerekend €2,20 waar 4 grote glazen uit gehaald kunnen worden. Dat is inderdaad wel duur, maar natuurlijk niet voor Nederlandse begrippen.
Vannacht heb ik bij Nina op de kamer geslapen, wel zo gezellig met z'n tweeën.Helaas hebben we afscheid moeten nemen van het enorme koloniale landhuis, met de mooie grote kamers en de prachtige tuin. Morgen rijd ik de Nepalese grens over, naar Chitwan National Park. Olifantjes, olifantjes en nog eens olifantjes.